Read Time:27 Minute

ഡോ.എ.ബിജുകുമാർ

അക്വാട്ടിക് ബയോളജി & ഫിഷറീസ് വിഭാഗം

കേരള സർവ്വകലാശാല, തിരുവനന്തപുരം

മനുഷ്യ പരിണാമത്തിലേക്ക് വെളിച്ചം വീശിയ ഗവേഷകൻ സ്വാന്റേ പാബോയ്ക്ക് 2022 മെഡിസിൻ / ഫിസിയോളജി നൊബേൽ പുരസ്കാരം

ഡോ.എ.ബിജുകുമാർ എഴുതുന്നു…

മാനവരാശിയുടെ ഉൽപ്പത്തി, പരിണാമം, അദ്വിതീയത തുടങ്ങിയവയെപ്പറ്റിയുള്ള അന്വേഷണങ്ങൾ എക്കാലത്തും പ്രസക്തമായിരുന്നു. ഏകദേശം 300,000 വർഷങ്ങൾക്ക് മുമ്പ് ആഫ്രിക്കയിൽ രൂപം കൊണ്ട ആധുനിക മനുഷ്യൻ (ഹോമോ സാപ്പിയൻസ്) ഏതാണ്ട് 70,000 വർഷങ്ങൾക്ക് മുമ്പ് ആഫ്രിക്കയിൽ നിന്ന് മധ്യേഷ്യയിലേക്ക് കുടിയേറുകയും അവിടെ നിന്ന് ലോകത്തിന്റെ മറ്റു ഭാഗങ്ങളിലേക്ക് വ്യാപിക്കുകയും ചെയ്തു. ആധുനിക മനുഷ്യന്റെ ഏറ്റവും അടുത്ത ബന്ധുക്കളായ നിയാണ്ടർത്തലുകൾ (Neandertals, Homo neanderthalensis or Homo sapiens neanderthalensis) ഏകദേശം 400,000 വർഷം മുതൽ 30,000 വർഷങ്ങൾക്ക് മുമ്പ് വരെ യൂറോപ്പിലും പശ്ചിമേഷ്യയിലും സാന്നിധ്യമുണ്ടാവുകയും ചെയ്തിട്ടുണ്ട്.

നിയാണ്ടർത്തലുകൾക്ക് എങ്ങനെ വംശനാശം സംഭവിച്ചുവെന്നതിന് കൃത്യമായ ധാരണ നിലവിലില്ലെങ്കിലും ഹോമോ സാപ്പിയൻസും നിയാണ്ടർത്തലുകളും പതിനായിരക്കണക്കിന് വർഷങ്ങളോളം യുറേഷ്യയുടെ വലിയ പ്രദേശങ്ങളിൽ ഒരുമിച്ച് നിലനിന്നിരുന്നുവെന്ന് കാണാം. വിവരസാങ്കേതികവിദ്യയുടെ തണലിൽ ജനിതക സാങ്കേതികവിദ്യക്കുണ്ടായ അവിശ്വസനീയമായ വളർച്ചയെതുടർന്ന് 1990-കളുടെ അവസാനത്തോടെ, ഏതാണ്ട് മുഴുവൻ മനുഷ്യ ജീനോമും ക്രമപ്പെടുത്തി ചിത്രീകരിച്ച് പ്രസിദ്ധീകരിച്ചിരുന്നു. ഇത് മനുഷ്യരുടെ സ്വഭാവസവിശേഷതകൾക്കും രോഗാവസ്ഥകൾക്കും കാരണക്കാരായ ജീനുകളെ കണ്ടെത്താനും ചികത്സാരീതികളിൽ വിപ്ലവകരമായ മാറ്റങ്ങൾ കൊണ്ടുവരാനും സഹായിച്ചു. എന്നാൽ ഇന്നത്തെ മനുഷ്യരും വംശനാശം സംഭവിച്ച നിയാണ്ടർത്തലുകളും തമ്മിലുള്ള ബന്ധത്തെക്കുറിച്ചുള്ള പഠനങ്ങൾക്ക് പുരാതന ഫോസിലുകളിൽ നിന്ന് വീണ്ടെടുക്കുന്ന ജനിതക തന്മാത്രകളുടെ (ജീനോമിക് ഡിഎൻഎ) ഘടനയെപ്പറ്റിയുള്ള പഠനങ്ങൾ അനിവാര്യമാണ്. കുറച്ചുകാലം മുമ്പുവരെ ഏതാണ്ട് അസാധ്യമെന്ന് കരുതിയിരുന്ന ഈ ദൗത്യം സാധ്യമാക്കിയതിനാണ്, മനുഷ്യ പരിണാമം അന്വേഷിക്കാൻ പുരാതന ഡിഎൻഎയെ (ancient DNA) ഒരു പുതിയ വിവര പ്രവാഹമായി ഉപയോഗിക്കുന്ന ഒരു പുതിയ ശാസ്ത്രശാഖയുടെ അടിത്തറ പാകിയതിനാണ്, ജർമ്മനിയിലെ ലീപ്‌സിഗിലെ മാക്‌സ് പ്ലാങ്ക് ഇൻസ്റ്റിറ്റ്യൂട്ട് ഫോർ എവല്യൂഷണറി ആന്ത്രോപോളജിയിലെ സ്വീഡിഷ് ജനിതകശാസ്ത്രജ്ഞനും പരിണാമ ജനിതകശാസ്ത്രജ്ഞനുമായ സ്വാന്റേ പാബോ (Svante Pääbo) ഇക്കൊല്ലത്തെ ശരീരധർമ്മശാസ്ത്രത്തിനും (physiology) വൈദ്യശാസ്ത്രത്തിനും ഉള്ള നൊബേൽ സമ്മാനം സ്വന്തമാക്കിയിരിക്കുന്നത്.

സ്വാന്റേ പാബോ അസാധ്യമെന്നു തോന്നുന്ന ഒരു ദൗത്യം

തന്റെ ഔദ്യോഗികജീവിതത്തിന്റെ തുടക്കത്തിൽ, നിയാണ്ടർത്തലുകളുടെ ഡി.എൻ.എ. പഠിക്കാൻ ആധുനിക ജനിതക സാങ്കേതികവിദ്യകൾ ഉപയോഗിക്കാനുള്ള സാധ്യതയിൽ സ്വാന്റേ പേബോ ആകൃഷ്ടനായി. എന്നാൽ ആയിരക്കണക്കിന് വർഷങ്ങൾ ഭൂമിക്കടിയിൽപെട്ട് അസ്ഥിപഞ്‌ജരങ്ങളുടെ അവശിഷ്ടങ്ങളായി (അശ്‌മകങ്ങൾ അഥവാ ഫോസിലുകൾ) മാത്രം അവശേഷിക്കുന്ന പ്രാചീനമനുഷ്യരുടെ ജനിതക തന്മാത്രകൾ വേര്തിരിച്ചെടുക്കുകയെന്നത് സാങ്കേതിക വെല്ലുവിളികൾ നിറഞ്ഞതാണ്. കാലക്രമേണ ഡി.എൻ.എ. രാസപരമായി പരിഷ്കരിക്കപ്പെടുകയും ചെറിയ ശകലങ്ങളായി വിഘടിക്കുകയും സൂക്ഷ്മമാത്രകളിൽ മാത്രം അവശേഷിക്കുകയും ചെയ്യും. അവശേഷിക്കുന്നവ ബാക്ടീരിയകളിൽ നിന്നും സമകാലിക മനുഷ്യരിൽ നിന്നുമുള്ള ഡി.എൻ.എ. കലർന്ന് വൻതോതിൽ മലിനീകരിക്കപ്പെടുന്നു. പരിണാമ ജീവശാസ്‌ത്രരംഗത്തെ അഗ്രഗാമി അലൻ വിൽ‌സണിന്റെ ഒരു പോസ്റ്റ്‌ഡോക്‌ടറൽ വിദ്യാർത്ഥിയെന്ന നിലയിൽ, നിയാണ്ടർത്തലുകളിൽ നിന്ന് ഡിഎൻഎ പഠിക്കുന്നതിനുള്ള രീതികൾ വികസിപ്പിച്ചെടുക്കാൻ പേബോ തുടങ്ങി. ദശാബ്ദങ്ങൾ നീണ്ടുനിന്ന ശ്രമങ്ങൾ വിജയം കാണുകയും

ആഫ്രിക്കയിൽ നിന്ന് കുടിയേറിയ ശേഷം നിയാണ്ടർത്തലുകൾ പ്രാചീന മനുഷ്യരുമായി ഇടകലർന്നുവെന്നും ആ ഇടപെടലുകളുടെ അവശിഷ്ടങ്ങൾ ഇന്നത്തെ ആളുകളുടെ ജീനോമുകളിൽ ഇന്നും നിലനിൽക്കുന്നുവെന്നും കാണിക്കുന്ന പഠനങ്ങൾ പരിവർത്തനാത്മകമായിരുന്നു.

സ്വാന്റേ പാബോയുടെ പ്രസിദ്ധമായ പുസ്തകം

സ്വാന്റേ പേബോയുടെ ഗവേഷണങ്ങൾ

1856-ൽ ഒരു ജർമ്മൻ ക്വാറിയിൽ നിന്ന് നിയാണ്ടർത്തൽ ഫോസിലുകൾ ആദ്യമായി കണ്ടെത്തിയതുമുതൽ നിരവധി ചോദ്യങ്ങൾ ശാസ്ത്രസമൂഹത്തെ അലോസരപ്പെടുത്തികൊണ്ടിരുന്നു. തന്റെ പരിഷ്കരിച്ച രീതികൾ ഉപയോഗിച്ച്, 40,000 വർഷം പഴക്കമുള്ള ഒരു അസ്ഥി കഷണത്തിൽ നിന്ന് ഡി.എൻ.എ. വേർതിരിച്ച് സ്വാന്റേ പേബോയും സംഘവും നിയാണ്ടർത്താലിന്റെ ജീനോം 2010-ൽ ആദ്യമായി ക്രമപ്പെടുത്തി പ്രസിദ്ധീകരിച്ചു.

ശരീരകോശങ്ങളിലെ മൈറ്റോകോൺഡ്രിയയിൽ ഉള്ള ഡി.എൻ.എ. തന്മാത്രകൾ ആണ് ഇതിനായി പ്രയോജനപ്പെടുത്തിയത്. സമകാലീന മനുഷ്യരുമായും ചിമ്പാൻസികളുമായും താരതമ്യപ്പെടുത്തുമ്പോൾ നിയാണ്ടർത്തലുകൾ ജനിതകപരമായി വ്യത്യസ്തരാണെന്ന് ഇതുവഴി തെളിയിക്കാൻ സാധിച്ചു. താരതമ്യ വിശകലനങ്ങൾ തെളിയിച്ചത് നിയാണ്ടർത്തലുകളുടെയും ഹോമോ സാപിയൻസിന്റെയും ഏറ്റവും പുതിയ പൂർവ്വികർ ഏകദേശം 800,000 വർഷങ്ങൾക്ക് മുമ്പ് ജീവിച്ചിരുന്നു എന്നാണ്. പ്രധാനമായും, ഏതാണ്ട് 70,000 വർഷങ്ങൾക്ക് മുമ്പ് ആഫ്രിക്കയിൽ നിന്നുള്ള കുടിയേറ്റത്തെത്തുടർന്ന് ഇപ്പോൾ വംശനാശം സംഭവിച്ച നിയാണ്ടർത്തലുകളിൽ നിന്ന് ഹോമോ സാപ്പിയൻസിലേക്ക് ജീൻ കൈമാറ്റം നടന്നതായും പേബോ കണ്ടെത്തി.

ലോകത്തിന്റെ വിവിധ ഭാഗങ്ങളിൽ നിന്നുള്ള നിയാണ്ടർത്തലുകളും ആധുനിക കാലത്തെ മനുഷ്യരും തമ്മിലുള്ള ബന്ധം പേബോയ്ക്കും അദ്ദേഹത്തിന്റെ സഹപ്രവർത്തകർക്കും ജനിതകമായി ഇപ്പോൾ അന്വേഷിക്കാനാകും. ആഫ്രിക്കയിൽ നിന്ന് ഉത്ഭവിച്ച സമകാലീന മനുഷ്യരേക്കാൾ യൂറോപ്പിൽ നിന്നോ ഏഷ്യയിൽ നിന്നോ ഉത്ഭവിച്ച സമകാലീന മനുഷ്യരിൽ നിന്നുള്ള ജനിതക സീക്വൻസുകളോട് നിയാണ്ടർത്താലിൽ നിന്നുള്ള ഡി.എൻ.എ. സീക്വൻസുകൾ കൂടുതൽ സാമ്യമുള്ളതാണെന്ന് താരതമ്യ വിശകലനങ്ങൾ കാണിച്ചു. ഇതിനർത്ഥം നിയാണ്ടർത്തലുകളും ഹോമോ സാപ്പിയൻസും സഹസ്രാബ്ദങ്ങളുടെ സഹവർത്തിത്വത്തിൽ ഇടകലർന്നു എന്നാണ്. യൂറോപ്യൻ അല്ലെങ്കിൽ ഏഷ്യൻ വംശജരായ ആധുനിക മനുഷ്യരിൽ, ഏകദേശം 1-4% ജീനോം നിയാണ്ടർത്തലുകളിൽ നിന്നാണ് ഉത്ഭവിക്കുന്നത്.

സ്വാന്റെ പേബോ വംശനാശം സംഭവിച്ച മനുഷ്യജാതികളുടെ അസ്ഥി മാതൃകകളിൽ നിന്ന് ഡി.എൻ.എ. വേർതിരിച്ചെടുത്തു. ജർമ്മനിയിലെ നിയാണ്ടർത്താലിൽ നിന്നാണ് അദ്ദേഹം ആദ്യമായി അസ്ഥി കഷണം നേടിയത്, നിയാണ്ടർത്തലുകൾക്ക് പേര് നൽകിയ സ്ഥലമാണിത്. പിന്നീട്, തെക്കൻ സൈബീരിയയിലെ ഡെനിസോവ ഗുഹയിൽ നിന്ന് ഒരു വിരലിൽ നിന്ന് ലഭിച്ച അസ്ഥിയിൽ നിന്ന് ലഭ്യമായ ഡി.എൻ.എ. ഉപയോഗിച്ചു, ഡെനിസോവൻസ് എന്ന മനുഷ്യനെ ആദ്യമായി കണ്ടെത്തിയ സ്ഥലമാണിത്. മനുഷ്യജാതികൾ തമ്മിലുള്ള പരിണാമസിദ്ധാന്ത പ്രാകാരമുള്ള ബന്ധം

2008-ൽ തെക്കൻ സൈബീരിയൻ ഗുഹയിൽ നിന്ന് കണ്ടെത്തിയ 40,000 വർഷം പഴക്കമുള്ള വിരൽ അസ്ഥിയുടെ ഉത്ഭവം തിരിച്ചറിയാനും പേബോയുടെ സാങ്കേതിക വിദ്യകൾ ഉപയോഗിച്ചു. അസ്ഥിയിൽ നിന്ന് വേർതിരിച്ചെടുത്ത ഡിഎൻഎ അത് നിയാണ്ടർത്താലിൽ നിന്നോ ഹോമോ സാപിയൻസിൽ നിന്നോ ഉള്ളതല്ലെന്നും എന്നാൽ ഇത് ഒരു വ്യക്തിയിൽ നിന്നാണെന്നും സൂചിപ്പിച്ചു. പ്രാചീന മനുഷ്യന്റെ ഈ പുതിയ ഗ്രൂപ്പിന് അസ്ഥി കണ്ടെത്തിയ സൈബീരിയൻ ഗുഹയുടെ പേരിൽ ഡെനിസോവൻസ് (Denisovans or Denisova hominins) എന്ന് പേബോയും സംഘവും പേരിട്ടു. ഏഷ്യയിൽ താമസിക്കുന്ന പുരാതന മനുഷ്യരും ഈ ഗ്രൂപ്പുമായി ഇടപഴകിയിട്ടുണ്ട്, ഇന്ന് ജീവിച്ചിരിക്കുന്ന കോടിക്കണക്കിന് ആളുകളുടെ ജീനോമുകളിൽ ഡെനിസോവൻ ഡിഎൻഎ കണ്ടെത്താനാകും.

ലോകത്തിന്റെ വിവിധ ഭാഗങ്ങളിൽ നിന്നുള്ള സമകാലിക മനുഷ്യരിൽ നിന്നുള്ള ഡി.എൻ.എ. സീക്വൻസുകളുമായി താരതമ്യപ്പെടുത്തുമ്പോൾ, താൻ കണ്ടെത്തിയ ഡെനിസോവയ്ക്കും ഹോമോ സാപ്പിയൻസിനുമിടയിൽ ജീൻ പ്രവാഹം നടന്നിട്ടുണ്ടെന്നും പേബോ തെളിയിച്ചു. മെലനേഷ്യയിലെയും തെക്കുകിഴക്കൻ ഏഷ്യയിലെ മറ്റ് ഭാഗങ്ങളിലെയും ജനസംഖ്യയിലാണ് ഈ ബന്ധം ആദ്യമായി കണ്ടത്; ഇവിടെയുള്ള വ്യക്തികൾ 6% ഡെനിസോവ ഡി.എൻ.എ. വരെ വഹിക്കുന്നു.

പാബോയുടെ കണ്ടെത്തലുകൾ നമ്മുടെ പരിണാമ ചരിത്രത്തെക്കുറിച്ച് പുതിയ ധാരണ സൃഷ്ടിച്ചു. ഹോമോ സാപ്പിയൻസ് ആഫ്രിക്കയിൽ നിന്ന് കുടിയേറിയ സമയത്ത്, വംശനാശം സംഭവിച്ച രണ്ട് മനുഷ്യജാതികളെങ്കിലും യുറേഷ്യയിൽ താമസിച്ചിരുന്നു. നിയാണ്ടർത്തലുകൾ പടിഞ്ഞാറൻ യുറേഷ്യയിലാണ് താമസിച്ചിരുന്നത്, അതേസമയം ഡെനിസോവന്മാർ ഭൂഖണ്ഡത്തിന്റെ കിഴക്കൻ ഭാഗങ്ങളിൽ വസിച്ചിരുന്നു. ആഫ്രിക്കയ്ക്ക് പുറത്തുള്ള ഹോമോ സാപിയൻസിന്റെ വികാസത്തിലും കിഴക്കോട്ട് അവരുടെ കുടിയേറ്റത്തിലും, അവർ നിയാണ്ടർത്തലുകളുമായി മാത്രമല്ല, ഡെനിസോവന്മാരുമായും കണ്ടുമുട്ടുകയും ഇടപഴകുകയും ചെയ്തു

ഹോമോ സാപ്പിയൻസ് ആഫ്രിക്കയിൽ നിന്ന് കുടിയേറി ലോകത്തിന്റെ മറ്റു ഭാഗങ്ങളിലേക്ക് വ്യാപിച്ച കാലത്ത് ലോകം എങ്ങനെയായിരുന്നു എന്നതിനെക്കുറിച്ചുള്ള പ്രധാന വിവരങ്ങൾ പാബോയുടെ കണ്ടെത്തലുകൾ നൽകിയിട്ടുണ്ട്.

യൂറേഷ്യൻ ഭൂഖണ്ഡത്തിൽ പടിഞ്ഞാറ് നിയാണ്ടർത്തലുകളും കിഴക്ക് ഡെനിസോവന്മാരും താമസിച്ചിരുന്നു. ഭൂഖണ്ഡത്തിലുടനീളം ആധുനിക മനുഷ്യൻ (ഹോമോ സാപ്പിയൻസ്) വ്യാപിച്ചപ്പോൾ സങ്കരസൃഷ്‌ടികൾ ഉണ്ടാവുകയും നമ്മുടെ ഡി.എൻ.എ.യിൽ അവരുടെ ജനിതക ഘടകങ്ങൾ കൂടിച്ചേരുകയും ചെയ്തു. ആധുനിക മനുഷ്യരും നിയാണ്ടർത്തലുകളും ഏകദേശം 600,000 വർഷങ്ങൾക്ക് മുമ്പ് ജീവിച്ചിരുന്ന ഒരു പൊതു പൂർവ്വികനെ പങ്കിടുന്നുവെന്ന് സ്ഥാപിക്കാൻ ഗവേഷണം സഹായിച്ചു. ഡോ. പാബോയും സംഘവും, സഹവർത്തിത്വത്തിന്റെ കാലഘട്ടത്തിൽ, ആധുനിക മനുഷ്യരും നിയാണ്ടർത്തലുകളും ഒരുമിച്ചു കുട്ടികൾ ഉണ്ടായിരുന്നു എന്നതിന്റെ ജനിതക തെളിവുകളും കണ്ടെത്തി.

ആരോഗ്യ പ്രത്യാഘാതങ്ങൾ

മനുഷ്യ വംശപരമ്പരയും പരിണാമവും മനസ്സിലാക്കുന്നത് ആരോഗ്യത്തെയും രോഗത്തെയും കുറിച്ചുള്ള ആഴത്തിലുള്ള ചോദ്യങ്ങൾ മനസ്സിലാക്കുന്നതിനുള്ള നേരിട്ടുള്ള ജാലകമാണെന്ന് എന്ന് വ്യക്തമാണ്.

കൂടാതെ ഈ പ്രാചീന മനുഷ്യർ നമുക്ക് നിരവധി ജനിതക സമ്മാനങ്ങളും ശാപങ്ങളും നൽകിയിട്ടുണ്ട്. ശരീരഘടനാപരമായി ആധുനിക മനുഷ്യരും പ്രാചീന സ്പീഷിസുകളും തമ്മിലുള്ള ബന്ധപ്പെടലുകൾ മ്യൂട്ടേഷനിലൂടെയും സ്വാഭാവിക തിരഞ്ഞെടുപ്പിലൂടെയും ഇന്നത്തെ പരിസ്ഥിതികളിൽ പൊരുത്തപ്പെടാനുള്ള സാഹചര്യങ്ങൾ മനുഷ്യർക്ക് നൽകിയിട്ടുണ്ട്. മസ്തിഷ്ക വികസനം, രോഗപ്രതിരോധ സംവിധാനത്തിന്റെ പ്രതികരണം, രക്തത്തിൽ ഓക്സിജന്റെയും അളവ് നിലനിർത്തൽ എന്നിവയെ സ്വാധീനിക്കുന്ന ജീനുകൾ ഉൾപ്പെടെ ഈ പൊരുത്തപ്പെടുത്തലുകളിൽ ചിലത് പ്രയോജനകരമാണ്. ഹൈപ്പോക്സിയ പാത്ത്‌വേ ജീനിന്റെ ഡെനിസോവ മനുഷ്യജാതിയിൽ നിന്ന് ഉരുത്തിരിഞ്ഞ പതിപ്പ് (EPAS1), ഉയർന്ന ഉയരത്തിൽ അതിജീവനത്തിന് ജനിതകമായ നേട്ടം നൽകുന്നു, ഇത് ടിബറ്റൻ പീഠഭൂമിയിൽ താമസിക്കുന്ന ആളുകൾക്ക് ഉയർന്ന ഉയരത്തിലുള്ള അനുകൂലനവുമായി (രക്തത്തിൽ ഓക്സിജന്റെ അളവ് നിലനിർത്തൽ) ഭവിക്കുന്നു. വിവിധ തരത്തിലുള്ള അണുബാധകളോടുള്ള നമ്മുടെ രോഗപ്രതിരോധ പ്രതികരണത്തെ ബാധിക്കുന്ന നിയാണ്ടർത്തൽ ജീനുകളാണ് മറ്റ് ഉദാഹരണങ്ങൾ. സൂക്ഷ്മജീവികളെ തിരിച്ചറിയുന്നതിലും അലർജി പ്രതിപ്രവർത്തനങ്ങളിലും ഉൾപ്പെട്ടിരിക്കുന്ന ജീനുകളെ പറ്റിയുള്ള പഠനങ്ങളും ഇപ്പോൾ സ്വാന്റേ പേബോയുടെ നേതൃത്വത്തിൽ നടന്നുവരുന്നു.

എന്നാൽ ടൈപ്പ് 2 പ്രമേഹം, ഹീമോഫിലിയ, എന്നിവയെ സ്വാധീനിക്കുന്ന ജീനുകൾ പോലെയുള്ളവ പുരാതന ഇന്റർബ്രീഡിംഗിന്റെ അനന്തരഫലമാണ്. ഹാനികരമാണെങ്കിലും, മനുഷ്യ-പുരാതന സങ്കരയിനങ്ങളുടെ സന്തതികളാണ് ഈ സ്വഭാവവിശേഷങ്ങൾ കൈമാറിയത്. നിയാണ്ടർത്തലുകളുമായോ ഡെനിസോവന്മാരുമായോ സമ്പർക്കം പുലർത്താത്ത ഇന്നത്തെ ആഫ്രിക്കയിൽ ഉള്ള ജനിതക പൂർവ്വികർക്ക് ഇത്തരം ജീനുകൾ അപൂർവമായതോ ഇല്ലാത്തതോ ആയതിനാൽ പുരാതന മനുഷ്യരാണ് ഈ ജീനുകൾക്ക് കാരണം എന്ന് നമുക്ക് ഇപ്പോൾ അറിയാം. പ്രാചീന ഡി.എൻ.എ. അടങ്ങുന്ന മനുഷ്യ ജീനോമിന്റെ അനുപാതം ചെറുതാണെങ്കിലും, ഇത് സ്കീസോഫ്രീനിയ മുതൽ ഗുരുതരമായ കോവിഡ് -19 വരെയുള്ള രോഗങ്ങളുടെ അപകടസാധ്യതകളിൽ ഒരു പ്രധാന സംഭാവന നൽകുന്നു.

ഇന്ന് ലോകമെമ്പാടുമുള്ള ജനങ്ങളിൽ നല്ലൊരു പങ്കും നിയാണ്ടർത്തലുകളെപ്പോലുള്ള പുരാതന മനുഷ്യരിൽ നിന്ന് ഡിഎൻഎ ഉള്ളവരാണെന്നത് നമ്മൾ ആരാണെന്നറിയുന്നതിന്റെ അനന്തരഫലമാണ്. അതിനാൽ ഇത്തരം പഠനങ്ങൾക്ക് ഏറെ പ്രസക്തിയുണ്ടെന്ന് നോബൽ സമിതി വിലയിരുത്തി.

പാലിയോജീനോമിക്സ്

പേബോയുടെ ഗവേഷണം തികച്ചും പുതിയൊരു ശാസ്ത്രശാഖയുടെ വളർച്ചയ്ക്ക് കാരണമായി, പാലിയോജീനോമിക്സ്. ജീവിച്ചിരിക്കുന്ന എല്ലാ മനുഷ്യരെയും വംശനാശം സംഭവിച്ച മനുഷ്യവംശങ്ങളിൽ നിന്ന് വേർതിരിക്കുന്ന ജനിതക വ്യത്യാസങ്ങൾ വെളിപ്പെടുത്തുന്നതിലൂടെ, അദ്ദേഹത്തിന്റെ കണ്ടെത്തലുകൾ നമ്മെ അദ്വിതീയ മനുഷ്യരാക്കുന്നത് എന്താണെന്ന് പര്യവേക്ഷണം ചെയ്യുന്നതിനുള്ള അടിസ്ഥാനം നൽകുന്നു. പ്രാരംഭ കണ്ടെത്തലുകളെത്തുടർന്ന്, വംശനാശം സംഭവിച്ച മനുഷ്യകുലങ്ങളിൽ നിന്നുള്ള നിരവധി അധിക ജനിതക ശ്രേണികളുടെ വിശകലനം അദ്ദേഹത്തിന്റെ സംഘം പൂർത്തിയാക്കി. പേബോയുടെ കണ്ടെത്തലുകൾ മനുഷ്യ പരിണാമവും കുടിയേറ്റവും നന്നായി മനസ്സിലാക്കാൻ ശാസ്ത്ര സമൂഹം വ്യാപകമായി ഉപയോഗിച്ചു വരുന്നു. സീക്വൻസ് വിശകലനത്തിനുള്ള പുതിയ ശക്തമായ രീതികൾ സൂചിപ്പിക്കുന്നത് പുരാതന ഹോമിനിനുകളും ആഫ്രിക്കയിലെ ഹോമോ സാപ്പിയൻസുമായി കൂടിച്ചേർന്നിരിക്കാമെന്നാണ്. എന്നിരുന്നാലും, ഉഷ്ണമേഖലാ കാലാവസ്ഥയിൽ പുരാതന ഡിഎൻഎയുടെ ത്വരിതഗതിയിലുള്ള അപചയം കാരണം ആഫ്രിക്കയിലെ വംശനാശം സംഭവിച്ച ഹോമിനിനുകളിൽ നിന്നുള്ള ജീനോമുകളൊന്നും ഇതുവരെ ക്രമീകരിച്ചിട്ടില്ല.

എന്താണ് നമ്മെ അദ്വിതീയ മനുഷ്യരാക്കുന്നത്?

നമ്മുടെ സംസ്കാരങ്ങൾ, സാമൂഹിക ഘടനകൾ, ആശയവിനിമയത്തിനുള്ള നമ്മുടെ കഴിവ് എന്നിവയുടെ സങ്കീർണ്ണതയാൽ ഹോമോ സാപ്പിയൻസ് മൃഗങ്ങളിൽ വേറിട്ടുനിൽക്കുന്നു. ഈ അതുല്യമായ “മനുഷ്യത്വം” ആധുനിക മനുഷ്യ വംശത്തിലെ ജീനോമിലെ മാറ്റങ്ങളുടെ ഫലമാണെന്ന് അനുമാനിക്കാം. പ്രാചീന ജീനോമുകളിലേക്കുള്ള പ്രവേശനം, പുരാതന ഹോമിനിനുകളിൽ നിന്ന് നമ്മെ വേർതിരിക്കുന്ന നിർണായക ജനിതക സവിശേഷതകൾ തിരിച്ചറിയാൻ ആവേശകരമായ പുതിയ സാധ്യതകൾ പ്രദാനം ചെയ്യുന്നു. നമ്മുടെ ഏറ്റവും അടുത്ത പരിണാമ ബന്ധുക്കൾ എന്ന നിലയിൽ അവരുടെ ജീനോമുകൾ ഫിസിയോളജിക്കും മെഡിസിനും വേണ്ടിയുള്ള പ്രത്യേക മാനുഷിക സവിശേഷതകൾ വ്യക്തമാക്കാൻ കഴിയുന്ന റഫറൻസ് പോയിന്റുകൾ നൽകുന്നു വിവര ശേഖരം ലഭ്യമാക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.

ആധുനിക മനുഷ്യർ അവരുടെ വികാസത്തിൽ ഇത്രയധികം ‘വിജയിച്ചത്’ എന്തുകൊണ്ടാണെന്നും ആയിരകണക്കിന് വർഷങ്ങളായി യുറേഷ്യൻ പരിതസ്ഥിതിയുമായി പൊരുത്തപ്പെട്ട ശേഷം നിയാണ്ടർത്തലുകളും ഡെനി-സോവനുകളും വംശനാശം സംഭവിച്ചത് എന്തുകൊണ്ടാണെന്നും അവശേഷിക്കുന്ന ഏറ്റവും വലിയ രഹസ്യങ്ങളിലൊന്നാണ്.

ഈ ജനസഞ്ചയങ്ങൾ ചെറുതാണെന്നും അവയ്ക്ക് താരതമ്യേന ഉയർന്ന തോതിലുള്ള ഇൻബ്രീഡിംഗ് (ഒരേ വർഗ്ഗങ്ങളും ബന്ധുക്കളും തമ്മിലെ ഇണചേരൽ) ഉണ്ടെന്നുമുള്ള നിരീക്ഷണം, ജനസംഖ്യാ വലുപ്പത്തിൽ അതിവേഗം വികസിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന ആധുനിക മനുഷ്യരുമായി മത്സരിക്കാൻ അവർക്ക് കഴിഞ്ഞേക്കില്ല എന്നതിന്റെ സൂചന നൽകുന്നു. നമ്മെപ്പോലെ നിയാണ്ടർത്തലുകൾക്കും വലിയ തലച്ചോറുണ്ടായിരുന്നു. അവർ ഗ്രൂപ്പുകളായി ജീവിക്കുകയും അവർ ഉപകരണങ്ങൾ ഉപയോഗിക്കുകയും ചെയ്തു, എന്നാൽ ലക്ഷക്കണക്കിന് വർഷങ്ങളിൽ അവ അപ്രത്യക്ഷമാകുന്നതുവരെ ഇവ വളരെ കുറച്ച് മാത്രമേ മാറിയിട്ടുള്ളൂ. മറുവശത്ത്, ഹോമോ സാപ്പിയൻസ് സങ്കീർണ്ണമായ സംസ്കാരങ്ങളും ആലങ്കാരിക കലയും നൂതന കണ്ടുപിടുത്തങ്ങളും അതിവേഗം വികസിപ്പിച്ചെടുത്തു. അവർ കടലുകൾ താണ്ടി നമ്മുടെ ഗ്രഹത്തിന്റെ എല്ലാ ഭാഗങ്ങളിലേക്കും വ്യാപിച്ചു. ഈ നാടകീയമായ വികാസത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനം നിയാണ്ടർത്തലുകളിൽ നിന്നും ഡെനിസോവന്മാരിൽ നിന്നും വേർപിരിഞ്ഞതിനുശേഷം സംഭവിച്ച ജനിതക മാറ്റങ്ങളായിരിക്കണം.

സ്വാന്റെ പേബോ, ഡേവിഡ് റീക്ക് തുടങ്ങിയവർ ഇപ്പോൾ നടത്തിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന അന്തർവൈജ്ഞാനിക പഠനങ്ങൾക്ക് ഏറെ പ്രസക്തിയുണ്ട്. ഒന്ന്, മനുഷ്യരെ അദ്വിതീയരാക്കുന്ന ശാസ്ത്രസത്യങ്ങൾ കൂടുതൽ വ്യക്തമാകുന്നു, രണ്ട് , ആധുനിക ലോകത്ത് ജാതിമത ചിന്തകളുടെ അപ്രസക്തി കൂടുതൽ വെളിപ്പെടുന്നുവെന്ന് മാത്രമല്ല നാമെല്ലാവരും സമ്മിശ്രമാണെന്ന് തിരിച്ചറിയുന്നു, മൂന്ന് പാരമ്പര്യവാഹകരായ ജീനുകളെപ്പറ്റിയുള്ള മെച്ചപ്പെട്ട അറിവുകളുടെ പശ്ചാത്തലത്തിൽ പുതിയൊരു ആരോഗ്യക്രമത്തെയും ചികിത്സാ രീതികളെയുംപറ്റി വേറിട്ട ചിന്തകൾ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കപ്പെടുന്നു. കൂടാതെ മനുഷ്യവർഗത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ശാസ്ത്രത്തിന്റെ വീക്ഷണത്തെ മാറ്റിമറിച്ച വികസിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന പാലിയോജീനോമിക്സ് എന്ന ശാസ്ത്രമേഖലയ്ക്കും ജീവശാസ്ത്രവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട അന്തരവൈജ്ഞാനിക പഠനങ്ങൾക്കും ലഭിച്ച ആവേശകരമായ അംഗീകാരമായും സ്വാന്റേ പേബോക്ക് ലഭിച്ച നോബൽ സമ്മാനത്തെ കണക്കാക്കാം.