Read Time:10 Minute
ഭക്ഷ്യശാസ്ത്രരംഗത്തെ ഇന്ത്യയിലെ പ്രഗത്ഭയായ ശാസ്ത്രകാരി ശാലിനി ആര്യ എഴുതുന്നു…
ജീവപരിണാമത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ഒരു പുസ്തകം മുറുകെപ്പിടിച്ച് ഞാൻ ഞങ്ങളുടെ വീടിന്റെ തകര മേൽക്കൂരയിലേക്ക് ഒരു ഗോവണി വഴി കയറി. എനിക്കന്ന് 10 വയസ്സായിരുന്നു. അപ്പോൾ എന്റെ മുഴുവൻ കുടുംബത്തിനും വേണ്ട അത്താഴത്തിന്റെ പാചകം ഞാൻ പൂർത്തിയാക്കിയിരുന്നു. അത് എന്റെ ദൈനംദിന ഉത്തരവാദിത്തമായിരുന്നു. ആ മേൽക്കൂരയിൽ നിന്ന്, ഇന്ത്യയിലെ ഒരു ചെറിയ പട്ടണത്തിൽ ഞങ്ങൾ താമസിച്ചിരുന്ന ചേരിയെ നോക്കാൻ എനിക്ക് കഴിഞ്ഞു. പക്ഷെ അതല്ല എന്നെ മേൽക്കൂരയിലേക്ക് ആകർഷിച്ചത്: ഞങ്ങളുടെ വീട്ടിൽ വിളക്കുകളൊന്നും ഇല്ലായിരുന്നു. അതിനാൽ പുസ്തകം വായിക്കാൻ എനിക്ക് സൂര്യപ്രകാശം ആവശ്യമായിരുന്നു. ആ സമയത്ത് എനിക്കറിയില്ലായിരുന്നു, ഒരു ശാസ്ത്രജ്ഞയെന്ന നിലയിലുള്ള എന്റെ കരിയറിലേക്കുള്ള ടിക്കറ്റായിരുന്നു ആ പഠന രീതിയെന്ന്.
ഒരു തൊഴിലാളിയായ എന്റെ പിതാവ് എന്നെ തുടക്കത്തിൽ സ്കൂളിൽ പോകാൻ അനുവദിച്ചില്ല. എന്റെ അനുജൻ ഓരോ ദിവസവും സ്കൂളിൽ പോകുമ്പോൾ എനിക്ക് എപ്പോഴും അസൂയ തോന്നി. അതിനാൽ, ഒരു ദിവസം, എനിക്ക് 5 വയസ്സുള്ളപ്പോൾ, ഞാൻ ചേട്ടനെ പിന്തുടർന്ന് സ്കൂളിൽ പോയി ടീച്ചറുടെ മേശക്കടിയിൽ ഒളിച്ചു. അവർ എന്നെ കണ്ടു പിടിച്ച് വീട്ടിലേക്ക് അയച്ചു. എന്നാൽ അടുത്ത ദിവസം അവർ എന്റെ പിതാവിനെ വിളിച്ച് എന്നെ സ്കൂളിൽ ചേർക്കണമെന്ന് പറഞ്ഞു. അച്ഛൻ സമ്മതിച്ചു. എനിക്കു സന്തോഷമായി.
എനിക്ക് പഠനത്തോടുള്ള അഭിനിവേശമുണ്ടായിരുന്നു. പട്ടിണിയിലും വേദനകൾക്കിടയിലും മിക്ക ദിവസങ്ങളിലും ഞാൻ സ്കൂളിൽ പോയി. ഞാൻ പെട്ടെന്ന് തന്നെ എന്റെ ക്ലാസിൽ ഒന്നാമതായി. എനിക്ക് 10 വയസ്സുള്ളപ്പോൾ, അച്ഛൻ എന്നെ ഞങ്ങളുടെ അയൽപക്കത്തിന് പുറത്തുള്ള ഒരു മികച്ച സ്കൂളിലേക്ക് അയച്ചു. അവിടെ ഭൂരിഭാഗവും സമ്പന്ന കുടുംബങ്ങളിൽ നിന്നുള്ള വിദ്യാർത്ഥികളാണ്. ഞാൻ അവിടെയും ക്ലാസിൽ ഒന്നാമതായിരുന്നു. എന്നാൽ ചേരിയിലെ കുട്ടിയായി എന്നെ കണ്ട സഹപാഠികളാണ് എന്നെ മോശമായി പരിഗണിച്ചത്. ബയോളജി ലാബുകളിൽ എനിക്ക് നാണക്കേടുണ്ടായിരുന്നു, കാരണം എനിക്ക് പൊക്കം വളരെ കുറവായിരുന്നു. അതിനു കാരണം പോഷകാഹാരക്കുറവ് ആയിരുന്നു എന്നു ഞാൻ സംശയിക്കുന്നു. മൈക്രോസ്കോപ്പിലേക്ക് നോക്കാൻ എനിക്ക് ഒരു കസേരയിൽ നിൽക്കേണ്ടി വന്നു.
ഹൈസ്കൂളിൽ നിന്ന് ബിരുദം നേടിയപ്പോൾ എഞ്ചിനീയറാകാൻ ഞാൻ ആഗ്രഹിച്ചു. എനിക്ക് യൂണിവേഴ്സിറ്റിയിൽ ചേരാൻ ആഗ്രഹമുണ്ടായിരുന്നു, പക്ഷേ എന്റെ അച്ഛൻ എന്നോട് പറഞ്ഞു, നിനക്ക് എഞ്ചിനീയറിംഗ് പഠിക്കാൻ കഴിയില്ല. കാരണം അത് ആൺകുട്ടികൾക്കുള്ളതാണ്; പകരം ഞാൻ ഭക്ഷ്യശാസ്ത്രം പഠിക്കണമെന്ന് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു. എന്റെ പ്രാഥമിക പ്രതികരണം ഭക്ഷ്യശാസ്ത്രമാണ് ഞാൻ അവസാനമായി പഠിക്കാൻ ആഗ്രഹിച്ചത് എന്നതായിരുന്നു. എന്റെ കുടുംബത്തിന് ഭക്ഷണം തയ്യാറാക്കുന്ന കുട്ടിക്കാലത്തിനുശേഷം, പാചകത്തേക്കാൾ കൂടുതൽ ഞാൻ മറ്റൊന്നിനെയും വെറുത്തിരുന്നില്ല.
ഒടുവിൽ ഞാൻ ഒരു ഫുഡ് സയൻസ് പ്രോഗ്രാമിൽ ചേർന്നു. ഭക്ഷ്യശാസ്ത്രം അത്ര മോശമല്ലെന്ന് ഞാൻ പെട്ടെന്ന് കണ്ടെത്തി, ഇത് ഒരു യഥാർത്ഥ ശാസ്ത്രം തന്നെ. ഇതിൽ രസതന്ത്രത്തിന് സമാനമായ പരിശോധനകളും പരീക്ഷണങ്ങളും ഉൾപ്പെടുന്നു. താമസിയാതെ, ഞാൻ അതിലേക്ക് അടുത്തു.
യൂണിവേഴ്സിറ്റിയിൽ പഠിക്കുമ്പോൾ, ഞാൻ ക്യാമ്പസിനടുത്തുള്ള ഒരു ഹോസ്റ്റലിൽ താമസിച്ചു, എന്റെ അച്ഛൻ എനിക്കായി എടുത്ത വിദ്യാർത്ഥി വായ്പകളുടെ സഹായത്തോടെ എന്റെ ട്യൂഷനും ജീവിതച്ചെലവും നടന്നു. കൂടാതെ റിസർച്ച് അസിസ്റ്റന്റായി എനിക്ക് പാർട്ട്ടൈം ജോലിയും ലഭിച്ചു. എന്റെ മുറിയിൽ ഒരു വിളക്ക് ഉണ്ടായിരുന്നു. ഓരോ രാത്രിയും എനിക്ക് പഠിക്കാൻ വെളിച്ചം ലഭിച്ചതിൽ ഞാൻ നന്ദിയുള്ളവളാണ്. ഞാൻ ഒരിക്കലും അതൊരു ചെറിയ കാര്യമായി എടുത്തിട്ടില്ല.
തുടർന്നുള്ള വർഷങ്ങളിൽ എനിക്ക് പിഎച്ച്ഡി ലഭിച്ചു. ഫുഡ് എഞ്ചിനീയറിംഗിൽ ഒരു ഫാക്കൽറ്റി സ്ഥാനത്തേക്ക് നിയമിക്കപ്പെട്ടു. ചേരികളിലെ എന്റെ തുടക്കത്തിൽ നിന്ന് വളരെ അകന്നുപോയ നാഴികക്കല്ലുകൾ. എന്നാൽ താമസിയാതെ, ഞാൻ എനിക്ക് ചില പ്രവർത്തനങ്ങളിൽ ഏർപ്പെടാനായി, അത് എന്നെ എന്റെ വേരുകളിലേക്ക് തിരികെ കൊണ്ടുവന്നു. ഇന്ത്യയിലെ ചേരികളിലെ പോഷകാഹാരക്കുറവ് പരിഹരിക്കാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്ന ഒരു കമ്പനിയുമായി ചേർന്ന് ഞാൻ പ്രവർത്തിച്ചു. കമ്പനിയിലെ പ്രതിനിധികൾ ആദ്യം എന്നെ സമീപിച്ചപ്പോൾ അവർ പറഞ്ഞു, “നിങ്ങൾ ചേരികളിൽ പോയി ആളുകളുമായി സംസാരിക്കേണ്ടതുണ്ട്, നിങ്ങൾ മുമ്പ് ഇത് ചെയ്തിട്ടില്ലെന്ന് വിചാരിക്കുന്നു.” “അതൊരു പ്രശ്‌നമല്ല,” ഞാൻ മറുപടി നൽകി. “ഞാൻ ചേരികളിലാണ് വളർന്നത്.”
മറ്റുള്ളവർക്ക് എന്റെ കഥയിൽ നിന്ന് പ്രചോദനം ഉൾക്കൊള്ളാനും മനസ്സിലാക്കാനും കഴിയുമെന്ന് ഞാൻ പ്രതീക്ഷിക്കുന്നു. അവരും സഹിഷ്ണുത കാണിക്കും.
കമ്പനിയുമായുള്ള എന്റെ ജോലിയുടെ ഭാഗമായി, ചപ്പാത്തി എന്ന നമ്മുടെ പരമ്പരാഗത ഇന്ത്യൻ ഭക്ഷണത്തിലെ ചേരുവകൾ ഞാൻ പരിഷ്‌ക്കരിച്ചു. പാവപ്പെട്ടവരുടെ ഭക്ഷണത്തിൽ കൂടുതൽ പോഷകാഹാരം അവതരിപ്പിക്കുന്നതിനുള്ള മികച്ച വഴിയാണിതെന്ന് ഞാൻ മനസ്സിലാക്കി, കാരണം ഇത് എല്ലാ നേരവും കഴിക്കുന്ന പ്രധാന ഭക്ഷണമാണ്. ഞാൻ ചേരുവകൾ ഉപയോഗിച്ച് പരീക്ഷിച്ചു, ഗോതമ്പ് മാവിനു പകരം വിലകുറഞ്ഞതും പ്രാദേശികമായി വളർത്തുന്നതുമായ ധാന്യങ്ങൾ, കൂടുതൽ ധാതുക്കൾ, പ്രോട്ടീൻ, ഡയറ്ററി ഫൈബർ എന്നിവ ഉൾക്കൊള്ളുന്ന ഒരു പാചകക്കുറിപ്പിൽ ഞാൻ എത്തി.
ഞാൻ ചപ്പാത്തിയിൽ ഗവേഷണം തുടങ്ങിയപ്പോൾ മറ്റ് ഗവേഷകർ എന്നെ പരിഹസിച്ചു, കാരണം ഇതുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് ധാരാളം ശാസ്ത്രമോ പുതുമയോ ഉണ്ടെന്ന് അവർ കരുതിയിരുന്നില്ല. എന്നാൽ അവരെ അവർ കരുതിയത് തെറ്റാണെന്ന് തെളിയിക്കാൻ എനിക്കായി. എന്റെ പ്രവർത്തനം നിരവധി ദേശീയ അന്തർ‌ദ്ദേശീയ അവാർ‌ഡുകൾ നേടിത്തന്നിട്ടുണ്ട്. കൂടാതെ കമ്പനികൾ, ലാഭരഹിത ഓർ‌ഗനൈസേഷനുകൾ, സർക്കാർ ഏജൻസികൾ എന്നിവയെല്ലാം എന്റെ വൈദഗ്ദ്ധ്യം തേടി.
എന്റെ ജീവിതത്തിൽ, ഞാൻ ദാരിദ്ര്യം, വിശപ്പ്, വിവേചനം എല്ലാം നേരിട്ടിട്ടുണ്ട്. പക്ഷേ എന്നെ തടയാൻ ഞാൻ അവയെ അനുവദിച്ചില്ല. ഞാൻ തടസ്സങ്ങൾ മറികടന്ന് അവയിൽ നിന്ന് പാഠങ്ങൾ പഠിച്ചു, അത് എന്നെ മുന്നോട്ട് നയിക്കാൻ സഹായിച്ചു. മറ്റുള്ളവർക്ക് അവർ നേരിടുന്ന വെല്ലുവിളികൾക്കിടയിൽ എന്റെ കഥയിൽ നിന്ന് പ്രചോദനം ഉൾക്കൊള്ളാൻ സാധിക്കുമെന്ന് ഞാൻ പ്രതീക്ഷിക്കുന്നു.
ശാലിനി ആര്യ – മുംബൈയിലെ ഇൻസ്റ്റിറ്റ്യൂട്ട് ഓഫ് കെമിക്കൽ ടെക്നോളജിയിൽ അസിസ്റ്റന്റ് പ്രൊഫസറും ഗ്ലോബൽ യംഗ് അക്കാദമിയുടെ എക്സിക്യൂട്ടീവ് കമ്മിറ്റി അംഗവുമാണ് ശാലിനി ആര്യ. (AAAS പ്രസിദ്ധീകരണമായ https://www.sciencemag.org/ ൽ പ്രസിദ്ധീകരിച്ച കുറിപ്പിന്റെ പരിഭാഷ)
Happy
0 %
Sad
0 %
Excited
0 %
Sleepy
0 %
Angry
0 %
Surprise
0 %
0
0
